Internationalisering en kwaliteit ronde 1

Opbrengst en inzichten

Dans 1: Internationalisering & Kwaliteit

In onze werkplaats neemt iemand deel die de Nederlandse taal niet machtig is. En omdat iedereen Engels kan, spreken we af de hele werkplaats in het Engels te doen. Dat doet het thema Internationalisering meteen leven. Én trekt ons uit onze comfortzone van de taal waarin we ons thuis voelen, we stotteren wat af, zoekend naar de juiste engels woorden.... Het begrip 'long term policy' slijt er langzaam in. Een meerstemmig gesprek ontstaat waarin nu en dan de één de ander te hulp schiet als het engelse woord niet naar boven wil komen of wanneer het in Nederlands genoteerde bliksemopdrachten Engelse vertaling behoeven. Internationalisering roept zo direct op onze grens te verleggen, ómdat we willen samenwerken over de grenzen van onze taal heen.
Internationalisering roept uiteenlopende beelden en affiniteiten op. Voor sommigen van ons is het 'de kers op de taart' in de opleiding, voor anderen 'iets dat moet'.
In het bliksemmateriaal dat we onder handen hebben zien we vele reacties die blijk geven van een besef: wat zijn er veel nationaliteiten in mijn eigen kleine cirkel van mensen en spullen aanwezig.
Als we met het materiaal uit de bliksemwerkplaats aan het werk gaan hebben we er veel oordelen over. We vínden er allemaal iets van, hebben een standpunt. Internationalisering lijkt er nog niet (voldoende) te zijn, maar moet wél gebeuren. Mensen moeten overtuigd worden van het belang om de grens over te gaan. Maar in het bliksemmateriaal klinkt ook nu en dan de vraag 'wat is er mis met klein en dichtbij?'. Is er ruimte voor dit geluid?

Internationalisering is direct verbonden aan de positionering van de Hogeschool naar buiten. Hoeveel leeft er daarvan in het leerproces tussen studenten en docenten? En gaat dat dan alleen om die buitenlandse stage of de hoeveelheid buitenlandse studenten die bij ons studeren? Of is het meer? Lukt het ons om internationalisering ook in het vak, in het onderwijs vorm te geven?
"Veel 3e wereld landen zetten producten in elkaar en het wordt door westerse landen bedacht. Landen werken dus samen, wat duidt op globalisering". Deze zin riep veel op. Deze persoon had het niet begrepen, heeft wel een erg simpel oordeel over samenwerking. Maar.... hoe doen we dat in ons werk in de Faculteit eigenlijk? Scheiden we denken (beleid en strategie) en maken/uitvoering (docenten/onderwijs) en leren (studenten) niet ook?
In dit maakproces van het meerjarenbeleid proberen we het denken, maken en leren juist bij elkaar te brengen. Kunnen we dit de komende jaren ook in de organisatie van onze faculteit en ons onderwijs doen?
Sommige bliksemopdrachten geven rechtstreeks uiting aan ongenoegen 'wat een onzin, hiervoor kom ik niet naar college'. Het brengt ons tot een gesprek over hoe je dat eigenlijk doet, werk (beleid) uitvoeren of lesstof tot je nemen waarvoor je zelf niet gekozen hebt en waarvan je zelf het belang (nog) niet inziet. Als je eigen passie ontbreekt, kan je dan wel kwaliteit & goede resultaten leveren? En kan je anderen dan inspireren?
Ook reflecteren we op de wijze waarop de bliksemopdracht per mail aan studenten is verstuurd. Doordat de opdracht tot verzending van deze mail over veel organisatorische schijven is overgedragen is de essentie verloren gegaan. In plaats van een wervende mail die de studenten had moeten verleiden om mee te doen is de mail verworden tot 'graag je aandacht voor de bijlage'. Wat is de kwaliteit van onze eigen communicatie en hoe spreken we onze studenten aan?