De arbeidssocioloog Richard Sennet beschrijft een grensgebied als een zone waar intensieve uitwisseling tussen verschillende sferen plaatsvindt en (daarom) als dé ruimte waar kennis ontstaat en nieuwe vaardigheden geleerd worden. Vanuit de biologie geeft hij het voorbeeld van een celmembraam, een kustlijn en de waterige zone tussen verschillende temperatuurlagen in een meer. In al die ‘tussengebieden’ is veel interactie en wordt er (soms letterlijk) ‘van elkaar geleefd’. Als voorbeelden van grensgebieden in de gebouwde omgeving noemt hij oude stadsmuren en portieken als de broedplaatsen van handel en ondernemerschap. Actueel zijn de leegstaande scholen en kantoren waar kunstenaars en jonge ondernemers zich mengen en nieuw soortige bedrijfjes ontstaan. Op al die plekken ontmoeten verschillende werelden elkaar, circuleert kennis en komen nieuwe verbindingen tot stand.

Het marktplein of meer klassiek de agora, was in de Oudgriekse samenleving de plek waar mensen uit verschillende hoeken van de stad en het land elkaar publiek ontmoetten. Hier werd handel gedreven en ook in meer politieke zin gehandeld. Dat laatste wil zeggen dat het marktplein ook de plek was voor gezamenlijk overleg en democratische besluitvorming. Volgens de politiek-filosoof Hannah Arendt was deze doorgangsplek (want mensen kwamen en gingen) dé plek bij uitstek waar het (wereld)burgerschap vorm kreeg.

De wijze waarop de HHS en de faculteit GVS kenniscreatie beschrijft als een proces van uitwisseling tussen mensen en hun kennis in onder meer het goede gesprek, het wereldwijde karakter van die ontmoetingen en het plezier daarin, én hoe dat ‘in het klein’ ook plaatsvindt op de schoolpleinen van de HHS (buiten en binnen) doet denken aan de rijkdom van de Agora. 

In de documentaire Rhythm is it! wordt de choreograaf Royston Maldoom gevolgd in zijn project om in slechts zes weken tijd met 250 kinderen en jongeren afkomstig uit 25 verschillende landen een dansvoorstelling te maken bij Le Sacre du Printemps van Stravinsky.

Kort na de Tweede Wereldoorlog begon de architect Aldo van Eyk in de lege ruimten van Amsterdam kinderspeelplaatsen te bouwen bij verkeerspleinen, op verlaten hoeken en aan de rand van straten. Hij ontwierp bewust ruimtes en speeltoestellen waarvan het gebruik (nog) niet vast stond om de kinderen en volwassenen uit te dagen zelf te leren en te experimenteren met ruimte, dubbelzinnige overgangen en grenzen.

Van Eyck bedacht eenvoudige methoden om jong en oud te leren omgaan met de ‘tussenruimte’, de grensgebieden in de stad: het vage gebied tussen straat en speelplaats, tussen binnen en buiten, tussen publiek en privaat. Kinderen die speelden met de in zijn speelplaatsontwerpen ingebouwde ambiguïteit, kwamen er met gedragsregels voor zichzelf weer uit tevoorschijn.

Het werk van Van Eyck was een tegenbeweging op het Moderne, functionele naoorlogse bouwen. Van Eyck liet regelmatig kritiek horen op deze anonieme bouwstijl, waarin mensen zich verloren voelden. Hij legde steeds opnieuw de nadruk op de (kleine) ‘menselijke maat’ en (tussen)ruimte voor mensen om elkaar te ontmoeten en met elkaar in gesprek te gaan^.